Floema

En Botánica, denómase floema (del griegu: φλοιός, corteza, y -ema) al texíu conductor encargáu del tresporte de nutrientes orgánicos ya inorgánicos —especialmente azucres— producíos pela parte aérea fotosintética y autótrofa, escontra les partes basales soterrañes, non fotosintétiques, heterótrofes de les plantes vasculares. Tamién pueden denominase tubos o vasos liberianos.

El términu floema acuñólu Karl Wilhelm von Nägeli en 1858; deriva del griegu "φλόος" (phloos) que significa corteya. Úsense tamién pa designalu los términos líber, leptoma y texíu criboso.

Reconócense dos tipos de floema: el primariu y el secundariu. Nel retueyu, el floema primariu atópase acomuñáu al xilema primariu constituyendo los fexes vasculares.

Estrémase en protofloema y metafloema. El primeru madura nes partes de la planta qu'entá tán espolletando n'estensión, y los sos elementos cribosos tórnense aína inactivos. El metafloema estrémase más tarde, completa la so maduración depués que'l muérganu terminó la so crecedera en llargor. Nes plantes que nun poseen crecedera secundaria, constitúi'l floema funcional de los muérganos adultos.

El floema secundariu, igual que'l xilema secundariu, anicia nel cámbium, allugáu escontra la periferia de tueru o raigañu. Tien un sistema axial y un sistema radial, que continúa col del xilema secundariu al traviés del cámbium.